บันทึกจอมบึงฮาร์ฟมาราธอน ปี 2017

จอมบึงมาราธอนคล้ายกับการสอบ Hunter นิดนึง คือจริงๆแล้วการแข่งขันเริ่มตั้งแต่เราจอดรถแล้ว เพราะที่จอดรถห่างจากงานประมาณ 3 กม. และรถรับส่งมีน้อย ถ้ารอคงไม่ทัน ก็ต้องเริ่มออกตัวกันตั้งแต่จุดจอดรถเลย

ช่วงวิ่งไปจุดปล่อยตัว อาการเจ็บเอ็นข้อเท้าด้านนอกออกอาการทันที รู้สึกจิตตกว่าจะวิ่งถึง 21 โลมั้ยวันนี้

มาถึงจุดปล่อยตัว 5:30 พอดี เข้าห้องน้ำ 1 ครั้งยังทัน เพราะปล่อยตัวกันนานมาก ผ่านไป 5 นาทีถึงได้ผ่านจุดปล่อยตัว

2 กม.แรก เป็นช่วงวิ่งฝ่าคน เพราะเราออกตัวช้า แต่วอร์มมาเรียบร้อย เลยสามารถออกตัวได้ที่ Pace ต่ำว่า 6 แต่การวิ่งฝ่าฝูงชนอย่างสุภาพไม่ใช่เรื่องง่ายและกินแรงค่อนข้างเยอะทีเดียว ผ่านไป 3 โล.เราวิ่งแซงคนไปหลายร้อยคน ขึ้นมายังกลุ่มที่ Pace ต่ำกว่า 6 ได้สำเร็จ

9 โลแรกเป็น 9 โลแห่งความเจ็บปวด แต่รู้สึกว่าวิ่งได้ กัดฝันไป เจอถนนลาดๆมีเจ็บจี๊ดๆบ้าง ถัดจากนั้น เหมือนความเจ็บปวดค่อยๆหายไป เริ่มเร่งความเร็วไปเรื่อยจน กม.ที่ 15

นรกของแท้เริ่มต้นที่ กม. 15 หลังจากหยุดเพื่อล้างหน้า ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าขวาก็กลับมาแบบทบต้นทบดอก ขาขวาแทบจะลงน้ำหนักไม่ได้เลย เหมือนมีตะปูเสียบอยู่ที่ข้อเท้าทุกครั้งที่ลงน้ำหนักไปที่เท้าขวา

กม. 17 ตะคริวขึ้นที่ขาซ้าย เพราะสมดุลร่างกายมันไปลงที่ข้างซ้ายมากเกินไป สิ่งที่ทำให้คือพยายามไม่ให้ตะคริวขึ้นมากจนวิ่งไม่จบ สิ่งเดียวที่ทำได้คือลดความเร็วลง โดย Pace เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จาก 5:30 ไหลไป 6 และ เกือบๆ 7 ในช่วง 5 กม.สุดท้าย

ก่อนหน้าจะถึงวันวิ่งจริงๆเราคิดไว้ในใจว่าจะกัดฟันฝึนให้เข้าเส้นชัยใน 2 ชม.ให้ได้ ไม่ว่ากล้ามเนื้อจะฉีกขาด กระดูกจะป่นเป็นผง เราน่าจะทำได้ ฝืนได้

แต่ในสถานการณ์จริงรายกายมันจะปฏิเสธเราเอง ไม่ว่าเราจะฝึนเท่าไหร่ ร่างกายมันจะไม่เชื่อฟังเรา แม้สมองจะสั่งงานให้เราวิ่งต่อไปด้วยความเร็ว แต่กล้ามเนื้อและร่างกายรักษาชีวิตเราไว้โดยอัตโนมัติ

สิ่งที่เจ็บปวดยิ่งกว่าเอ็นข้อเท้าคือการเห็นคนวิ่งแซงเราไปคนแล้วคนเล่า จากสิบคน เป็นร้อยคน จากคนธรรมดา ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนแก่อายุ 50 น่าจะเจ็บใจมากที่เราไม่สามารถวิ่งไล่ตามเค้าไปได้

ถึงเส้นชัย Strava บอกว่าเราวิ่งเกิน 2 ชม. มา 5 นาที

อเล็ก เฟอร์กูสัน เคยบอกว่า “อาการบาดเจ็บไม่ใช่เรื่องของโชค แต่มันเป็นการไม่พร้อม เตรียมตัวมาไม่ดีพอ” และประโยคนี้ก็เป็นบทสรุปของการวิ่งของเราครั้งนี้

หลังจบงานวิ่ง 2-3 วัน ทุกครั้งที่หลับตาก็ยังรู้สึกถึงความทรมานในระยะ 6 กม. สุดท้ายได้อย่างชัดเจน ความผิดหวังเมื่อถึงเส้นชัย

คราวหน้าคงต้องพยายามให้มากกว่านี้อีก ย๊ากก..